RE: 39 lat i fatalne, ustawione przez rodziców życie.

Autor: zulek85   Data: 2023-09-12, 08:06:32               

Nie wiem czy absolutnie wszystko to co teraz napiszę jest połączone ze strachem i lękiem.

Kiedy ojciec, który ustawia całe to życie jeszcze żył, miał problem z tym że jego synowa nie chciała się mu podporządkować. Wynikały z tego częste kłótnie i nieporozumienia. I tutaj właśnie znajdowałem się ja, który nie mógł znieść takiego stanu rzeczy to znaczy fizycznie czułem poddenerwowanie, chyba szybsze bicie serca, jak to się mówi żołądek robił salta kropka można by ogólnie powiedzieć że był to stan wysokiego niepokoju. I tu właśnie próbowałem łagodzić konflikty, rozwiązywać te nieporozumienia, doprowadzać do stanu ponownej zgody. Za wszelką cenę chciałem żeby wszystko znów było w porządku, bo inaczej nie mogłem zaznać spokoju. Dlaczego przyjąłem taką rolę nie wiem? Sam dążyłem w rozmowach z rodzicami czy z żoną do najścia na temat który był przedmiotem problemu, i upewnienie się czy problem jest, a jeżeli jest to bronienie czy też tłumaczenie jednej czy drugiej stronie o co tej przeciwnej stronie chodziło i że wcale nie ma się o co kłócić i tak dalej.

Druga rzecz która dominuje u mnie w życiu, to jest rzecz którą zauważyłem ostatnio. Moje życie polega na tym że najpierw miałem rodziców, a teraz ci rodzice zostali zamienieni na żonę. Moje funkcjonowanie z rodzicami polegało na ciągłym jakby ukrywaniu się. Nie lubili tego że grałem na komputerze, to też kiedy mogłem robić to oficjalnie to nie czułem się do końca komfortowo, a kiedy miałem robić coś innego to pamiętam że sam po kryjomu włączają komputer równocześnie nasłuchując czy rodzice nie wchodzą do domu, czy nie kręcą się gdzieś obok i wtedy żeby szybko go wyłączyć. U alkoholu to nawet nie wspomnę bo to kwestia dyskusyjna czy powinienem ile powinienem pić, natomiast jest to na pewno jeden z tematów z którym ukrywałem się przed rodzicami.
W obecnym stanie rzeczy robię to samo w stosunku do żony. Kiedy ona sprząta, czy pracuje na piętrze to ja włączam konsolę do gier. Kiedy słyszę że ona schodzi to natychmiast ją wyłączam, chociaż przecież nie muszę bo jestem już dorosły, ale tak robię. Kiedy oglądam jakiś program serial cokolwiek, to kiedy ona się zbliża również przełączam na coś neutralnego czy po prostu wyłączam telewizor. Inna sprawa że ona dała mi wyraźnie to zrozumienia i już wiele razy, że jej nie interesują moje programy, moja muzyka i tak dalej (jest też taki temat że w kwestiach popkultury różnimy się całkowicie). To tylko dwa przykłady, natomiast generalnie można powiedzieć że postępuje z żoną, tak jak postępowałem z rodzicami, i przejawia się to między innymi w takim ciągłym ukrywaniu się, może i można powiedzieć że w niedojrzałości. Czuję że trochę jest tak, że tak jak już wspomniałem zamieniłem rodziców na żonę. Muszę mieć dorosłego nad sobą, może też po to żeby móc się ukrywać z różnymi rzeczami, tak jakby było mi to potrzebne.

Właśnie te rzeczy mogą powodować u mnie permanentny stres, lęk, strach.

Myślę że masz rację, że żeby móc poczuć radość i szczęście to nie można żyć w ciągłym strachu i lęku, bo wtedy nie da się być szczęśliwym. Jest to nawet trochę zabawne, brzmi jak z jakiejś kreskówki czy filmu dla nastolatków.

Ktoś gdzieś proponował mi, żebym znalazł swoją pasję, swoje hobby, czy po prostu godzinę czasu dla siebie, i robił w tym czasie coś co lubię, to będzie mniej zestresowany. Prawda i rzeczywistość jest jednak taka że nawet jak na przykład chcę wyjść na rower, to kiedyś wieczorem kiedy dzieci były już oporządzone a żona była na piętrze, gdzie przebywamy wieczorem ja pojechałem na rower. Co prawda nie było mnie z godzinę albo ponad, bo pojechałem znacznie dalej niż w ogóle zamierzałem. Od razu odezwał się telefon od żony gdzie ja jestem i co ja sobie wyobrażam, że za daleko jadę, za długo i mam natychmiast wracać do niej, bo ona jest sama. Wygląda to tak że kiedy jest praca to mamy ją wykonywać razem, a kiedy jest czas wolny to mamy być razem i koniec. Próbowałem z nią rozmawiać, żeby ona znalazła sobie jakieś zajęcie w tygodniu, żebym ja też to zrobił, i każdy będzie mógł coś robić, ale wygląda tak jakby wsiąkła tak bardzo w to sprzątające i pracujące życie, że nawet nie ma zamiaru szukać żadnych rozrywek.

Odpowiedz